یکی از آرزوهای بشر تو دهه های گذشته، تسخیر کیهان و پیدا کردن محلی به غیر از زمین برای زندگیه. این آرزو با پرتاب اولین سفینه ها تو دهه ی ۱۹۶۰ میلادی رنگ و بویی تازه به خودش گرفت و تبدیل به یکی از سوژه های همیشه جذاب فیلم های علمی-تخیلی شد. فیلم جذاب “مسافران” با سناریویی نسبتا متفاوتی که داره سعی کرده تا یه سفر فضایی پرچالش رو روایت کنه.
تو این فیلم، مثل بیشتر فیلم های مشابه، ربات ها جزء جدایی ناپذیر سفرهای فضایی هستند. تو فیلم هایی مثل ماه، میان ستاره ای و البته فیلم بی نظیر ۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی، چند تا ربات با هوش مصنوعی پیشرفته به عنوان دستیار به فضانوردها کمک میکنن. تو فیلم مسافران هم تعداد زیادی ربات خدمتکار تو سفینه ی فضایی، که قراره یه مسیر ۱۲۰ ساله رو طی کنه، حضور دارن. حتی خود سفینه هم یه جورایی یه ربات هوشمند به حساب میاد که قراره به صورت خودکار و تو حالتی که مسافرای انسان تو خواب مصنوعی هستن، مسیر تعریف شده ی خودش رو بره.
راستی، آیا یه سفر فضایی طولانی مدت بدون حضور ابرهوش های مصنوعی امکان پذیره؟ شاید کسایی که آرزوی تسخیر کیهان رو دارن، اول باید آرزوی خلق یه هوش مصنوعی پیشرفته رو داشته باشن که بتونه یه سفینه رو تو فضای ناشناخته بدون آسیب حرکت بده. اما تو فیلم “مسافران” همین آسیب پیشبینی نشده، داستان اصلی فیلم رو شکل میده. جایی که یکی از مسافرها (که از قضا مهندس مکانیک هم هست) بر اثر این آسیب، زودتر از موعد مشخص از خواب مصنوعی خودش بیدار میشه و باید بقیه ی عمر خودش رو تو یه سفینه و با یه مشت ربات بی احساس سپری کنه.
شاید اگر نویسنده چیزی شبیه به تلسکوپ جیمز وب رو تخیل می‌کرد، از قبل مسیر حرکت سفینه رو بررسی می‌کرد و دیگه این مشکل (برخورد سفینه با سنگ های فضایی) اتفاق نمی افتاد.
حالا جدا از این حرفا، سناریوی فیلم باحاله و بازیگراش یعنی کریس پرت و جنیفر لارنس زوج خوبی رو درست کردن. پس بهتون پیشنهاد میکنم اگه میخواین یه فیلم باحال فضایی ببینین و یکم سرگرم بشین، این فیلم میتونه گزینه ی خوبی باشه.
