من نباید بترسم. ترس ذهن رو نابود میکنه. ترس همون مرگ کوچیکیه که نابودی میاره؛
تصور بیشتر افراد از ژانر علمی-تخیلی، داستانی درباره آینده ی فناوری تو یه دنیای نامحدوده. اما گاهی اوقات تو همین ژانر، این خودِ آینده ست که به چالش کشیده میشه، تو دنیایی متفاوت، با محدودیت هایی متفاوت. دقیقا کاری که رمان زیبای تلماسه تو سال ۱۹۶۵ و بعد، فیلم دیدنی اون تو سال ۲۰۲۱ انجام میده.
فرانک هربرت، نویسنده ی متفکر آمریکایی تو کتاب تلماسه و پنج دنباله ی اون، یه دنیای فراکهکشانی رو اونقدر دقیق ترسیم میکنه که انگار توی اون زندگی کرده. اون یه جوری از جنبه های مختلف سرزمین خیالی خودش صحبت میکنه که میشه گفت یه متخصص تمام عیارِ بوم شناسیه. و بعد از ۶۰ سال، دِنی ویلنوو بار سنگینِ به تصویر کشیدنِ این دنیای خیالی رو به دوش کشیده و انصافا هم از پس اون بر اومده.
تصویربرداری حیرت انگیز و طراحی صحنه های دقیق همراه با یه موسیقی الهام بخش، تک تک سکانس های فیلم رو به یه شاهکار هنری تبدیل کرده. و بیخود نبود که ۶ تا جایزه ی اسکار دشت کرد. البته نباید از بازی خوب بیشتر بازیگرای فیلم به خصوص بازی تاثیرگذار و باورپذیر ربکا فرگوسن تو نقش جسیکا و استلان اسکارسگارد تو نقش بارون غافل شد. بد به حال ما که باید تا ۲۰۲۳ برای بخش دوم فیلم صبر کنیم و بیشتر بد به حال کسایی که رمان تلماسه را نخوندن.
رمان علمی-تخیلی تلماسه از لحاظ میزان جزییات و بلند بودن داستان، تو ژانر خودش کم نظیره. و قطعا کسایی که فقط به دیدن فیلم اون اکتفا می کنن از خیلی از جزییات زیبای داستان محروم میشن. جزییاتی که فرانک هربرت ۶ سالِ تموم برای خلق اونها زمان گذاشته.
تلماسه چیزهایی مثل فلسفه، مذهب، انسان، سیاست، اقلیم و زبان رو یکجا میکنه و کنار همدیگه به چالش می کشه. تلماسه ما رو به تفکر سیستمی هدایت میکنه و الهام بخش تئوری نقشه ی ذهنی انسان ها تو قلمروی بین ستاره ایه. بزارین حرف آخر رو بزنم. تلماسه کاری رو با دنیای علمی-تخیلی می کنه که ارباب حلقه ها با ژانر فانتزی کرده.
